Aljaski malamut je velika rasa psa koja je prvobitno bila uzgajana zbog svoje snage i izdržljivosti za vuču teških tereta. Sličan je drugim arktičkim rasama kao što su haski, špic, grenlandski pas, kanadski eskimski pas, sibirski haski i samojed.
Aljaski malamut je velika rasa psa koja je prvobitno bila uzgajana zbog svoje snage i izdržljivosti za vuču teških tereta. Sličan je drugim arktičkim rasama kao što su haski, špic, grenlandski pas, kanadski eskimski pas, sibirski haski i samojed.
Iako se vjeruje da su prvi psi stigli na američki kontinent prije 12.000 godina, ljudi i njihovi psi nisu se naselili na Arktiku sve do naroda Paleo-Eskima prije 4.500 godina, a potom naroda Thulea prije 1.000 godina. Smatralo se da je malamute prve uzgajao narod Malimiut Inupiak iz oblasti Norton Sound na Aljasci.
U 2015. godini, studija koja je koristila nekoliko genetskih markera pokazala je da malamut, sibirski haski i aljaski haski imaju blisku genetsku vezu i da su povezani sa čukotskim psima iz Sibira.
Standard Američkog kinološkog kluba (AKC) opisuje prirodni raspon veličine malamuta od 58 cm visine i 34 kg težine za ženke i 64 cm visine i 39 kg težine za mužjake.
Aljaski malamut je uzgajan zbog snage i izdržljivosti, što je njegova prvobitna funkcija i ono što standard rase zahtijeva od uzgajivača aljaških malamuta.
Uobičajene boje su razne nijanse sive i bijele, crno i bijele, crvene i bijele ili pune bijele.
Oči aljaskog malamuta su bademaste a nijanse smeđe boje su različite; međutim, tamnije oko je poželjnije. Čistokrvni aljaski malamuti neće imati plave oči.
Aljaski malamuti se još uvijek koriste kao psi za saonice za lična putovanja, vuču tereta ili pomažu u premeštanju lakih predmeta; neki se, međutim, koriste za rekreativno bavljenje sanjkanjem, poznato i kao mušing, kao i za skidžoring, bajkdžoring, karting i kanikros. Međutim, većina malamuta se danas drži kao porodični kućni ljubimac ili kao pas za izložbu i za razne performanse. Odrasli mužjak Aljaskog malamuta može povući oko 500–1.500 kilograma težine, u zavisnosti od građe i kondicije.
Malamuti veoma vole ljude, što ih čini posebno traženim porodičnim psima, ali nepouzdanim psima čuvarima jer ne laju.
Postoji samo jedno poznato zdravstveno istraživanje aljaskih malamuta, istraživanje britanskog kinološkog kluba iz 2004. sa malim uzorkom od 14 pasa čiji su rezultati ukazivali da je prosječni životni vijek od 10,7 godina izmjeren u tom istraživanju tipičan za rasu njihove veličine; međutim, ova studija je imala premalen uzorak da bi se smatrao pouzdanim, a mnogi dokazi sugerišu da oni u prosjeku imaju jedan od najdužih životnih vjekova velikih pasa i to do 15 godina.
Pas Malamut je imao istaknutu istorijsku ulogu; pomagao je kontraadmiralu Ričardu Berdu na Južnom polu i rudarima koji su došli na Aljasku tokom zlatne groznice 1896. godine, služio je u Drugom svjetskom ratu prvenstveno kao pas za traganje i spasavanje na Grenlandu a takođe se koristio kao pas za transport i pakovanje u Evropi. Ovom psu nikada nije bilo suđeno da bude trkački pas; korišćen je za vuču teškog tereta, povlačeći stotine kilograma zaliha u sela i logore u grupama od najmanje četiri psa za teške terete.
Godine 2010. aljaski malamut je proglašen zvaničnim državnim psom Aljaske.
U nastavku pogledajmo 10 zanimljivih činjenica vezano za malamute: