Maču Pikču (32.592 ha) je sveti grad Inka koji se nalazi na najvišem dijelu istočnih Anda, na istočnim padinama planinskog lanca Urubamba, na visini od 2.430 mnv.
Maču Pikču (32.592 ha) je sveti grad Inka koji se nalazi na najvišem dijelu istočnih Anda, na istočnim padinama planinskog lanca Urubamba, na visini od 2.430 mnv.
Prema opšte prihvaćenoj hronologiji, izgrađen je 1438, kao kraljevsko utočište za Inka vladara Pačakutija, ali je ostao sakriven sve do 1911. godine kad ga je otkrio Amerikanac Hajram Bingam.
Maču Pikču svjedoči o vremenu veličanstvenog carstva Inka. Nakon osvajanja teritorija, moćna vojska Inka sagradila je kanale za navodnjavanje i sisteme popločanih puteva, a građevinari su sagradili tvrđave, hramove i monumentalne kamene zgrade. 
Građevine su podizali ređajući kamene blokove bez upotrebe maltera sa takvom preciznošću da se između njih nije mogla provući ni oštrica noža. Sistem gradnje bio je izuzetno otporan na seizmičke aktivnosti, zahvaljujući čemu je grad Maču Pikču ostao u velikoj mjeri potpuno očuvan.
Danas arheolozi tvrde da Maču Pikču nije bio grad u klasičnom smislu jer nisu pronađeni ostaci birokratske uprave, trgovine ili vojnih utrvrđenja. Najvjerovatnije je građen kao carski posjed i religijsko utočište ili kao tajni ceremonijalni grad. 
Zapravo, postoje tri brda koja čine Maču Pikču: Huajna (Wajna) Pikču, Maču Pikču i brdo na kome se nalaze ostaci naselja. To brdo sa ostacima se danas naziva Maču Pikču što je pogrešno, ali je u cijelom svijetu prihvaćeno. Preko brda Maču Pikču (originalnog) vodi "Inka put" do Kuska koji traje nekoliko dana.
Maču Pikču je smešten u subtropskoj zoni sa blagom vlažnom klimom, koja uslovljava dva jasno podeljena godišnja doba, kišno – od novembra do marta i sušno – od aprila do oktobra. Temperature se kreću od 11 do 27°C a godišnja količina padavina je oko 1955 mm. 
Naselje se nalazi iznad uzanog grebena, i jasno je bedemom podijeljeno na dva dela, poljoprivredne terase povezane mnogobrojnim stepenicama i stazama, i stambenu zonu koja je dalje razdeljena na dvije arhitektonske cjeline, što navodi na utisak da su postojale različite četvrti. Naime, grad je jasno podijeljen na gornji i donji dio koje razdvajaju otvoreni prostori ili trgovi. Gornja cjelina se sastojala iz hramova, fontana, trgova i ljepših građevina, dok su u donjem dijelu grada skromnije kuće.
Većina građevina koje su imale posebnu funkciju kao što su “Hram sunca”, “Hram sa tri prozora” i “Glavni hram”, smješteni su u gornjem dijelu grada. Grad je imao kompleksan sistem vodovoda koji se snabdijevao iz prirodnih izvora, trgove, ulice i gradjevine različitog kvalieta gradnje. Smatra se da je Maču Pikču imao oko 1000 stanovnika. Pored 200 stambenih kuća, lokalitet ima i priličan broj jedinstvenih građevina za koje se smatra da su imale ritualnu funkciju.
Na visini u središtu grada nalazi se granitni monolit, koji je možda bio žrtvenik, karakterističan za Inke, a možda i opservatorija.
Zidine Maču Pikčua izgrađene su od orijaških blokova kamena. Podatak je još fascinantniji jer se zna da Inke nisu poznavale točak ni gvozdeno oruđe, a analizom je utvrđeno da su blokovi savršeno izrezani u kamenolomima i da su se završni radovi obavljali na samom gradilištu. Ostaci Maču Pikčua odaju carski stil Inka kakav se može naći i na drugim mjestima nekad najveće države američkog kontinenta prije dolaska Evropljana.
Grad koji je 400 godina bio zaboravljen u andskoj prašumi, čini se da je bio napušten još i prije nego što su carstvo Inka pokorili Španci. Prema jednoj teoriji, stanovnike je pokosio sifilis koji je stigao iz Evrope, a ostalo je učinio građanski rat.
Proglašen je za jedno od novih sedam svjetskih čuda 7. jula 2007. godine.